İlk başta, dokulu ipliğin görünümü, pamuk ve ince yün gibi elyaf malzemelerinin geometrik özelliklerini değiştirerek elyafın hacmini arttırmak ve böylece ürünlerin dolgun ve sıcak özelliklere sahip olmasını sağlamaktı. Filament iplik, çeşitli deformasyon süreçleri yoluyla filament ipliğin eksikliklerinin üstesinden gelir, kesikli ipliğin birçok özelliğine sahiptir (genişleyebilirlik ve sıcaklık tutma gibi), yatırımı ve maliyeti azaltır, ürün kalitesini ve üretim verimliliğini artırır ve filament ipliğin kullanımını genişletir.
1930'lu yılların başlarında, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Smith & Sons halı şirketi, Güney Amerika yününün kıvırma performansını iyileştirmek için salmastra kutusu teknolojisini kullandı.
1932 yılında İsviçreli Heberlein, suni ipek ipliğinin deformasyon işleme yöntemini icat etti ve suni ipek kıvrımlı deformasyonu için ilk patenti aldı (1932'de uygulandı ve nigrila, ticari adı olarak adlandırıldı). 1940'larda termoplastik sentetik elyafların endüstriyel üretimi ve
uygulamasıyla (naylon ve polyester) modifiye iplikler hızla gelişti. Sentetik elyaf termoplastik olduğundan, filamanı, mekanik etki altında "deformasyon ısı ayarı" yoluyla elyaftaki makromoleküler düzenleme yapısını değiştirebilir ve ideal kıvrılma etkisine sahip deforme olmuş iplik elde etmek için ısıyla sertleştirme işlemini kontrol edebilir.
1950'lerde İsviçre, Amerika Birleşik Devletleri ve Japonya'daki şirketler poliamid filamentlerin toplu büküm, ısıyla sertleştirme ve bükümünü açma işlemini (klasik yöntem) kullandılar. Bu yöntem, "vapur" bulunan herhangi bir büküm ekipmanı üzerinde gerçekleştirilebilir. Dezavantajları: Çok sayıda süreç, yüksek maliyet ve düşük verimlilik.
Daha sonra İngiliz celanise şirketi iki aşamalı deformasyon ve tek aşamalı deformasyon işleme yöntemini sahte büküm deformasyon işleme yöntemini önerdi. (sahte büküm dokulandırma), 1950'lerde endüstriyel olarak üretilmiş ve giderek klasik üç aşamalı deformasyon işleme yönteminin yerini almıştır. Kısa süreç, düşük maliyet ve tek adımda tamamlama ile karakterizedir.
1951 yılında Japonya'da Toray tarafından yalancı büküm tekstüre işlemiyle üretilen poliamid dokulu iplik, ticari adı: yünlü naylon.
1958 yılında İngiliz naylon eğirme şirketi sürtünmeli ters büküm makinesini geliştirdi ve Hoburn şirketi ilk sürtünmeli ters bükümlü dokulu iplik makinesini geliştirdi.
1959 yılında, British Imperial Chemical Company, ikincil ısıyla sertleştirme (kutu) kullanarak yüksek hacimli ve düşük uzayabilirliğe sahip yalancı büküm tekstüre iplik (poli (asil)) üretti. Amerika Birleşik Devletleri'nin DuPont şirketi, esas olarak işleme ortamı olmak üzere hava modifikasyonlu işleme yöntemine öncülük etti
. dekoratif kumaş ve halı yapımında kullanılan kaba ve özel iplikler.